Bu sayfa, bu web sitesinden seçtiğiniz makaleleri PDF Kitap formunda indirmenize izin verir. İndirmek için aşağıdaki formu doldurmanız ve ilgilendiğiniz makalelerin PDF kitap formunun bağlantısını almanız yeterlidir. PDF indirme işlemi e-postanızdan gerçekleşir, bu nedenle geçerli bir e-posta adresi girmelisiniz.
O zaman lütfen posta kutunuzu kontrol edin. E-postayı birkaç dakika içinde görmezseniz, istenmeyen/önemsiz klasörünü kontrol edin.
İncil’in İyi Haberinin benim için nasıl anlamlı hale geldiğini paylaşmak istiyorum. Bunun, bu web sitesindeki makaleleri daha iyi anlamanıza yardımcı olacağını düşünüyorum.
(Temel bilgiler … Kanada’da yaşıyorum. Evliyim ve bir oğlum var. Toronto Üniversitesi, New Brunswick Üniversitesi ve Acadia Üniversitesi’nde okudum. Mühendislik alanında derecem ve profesyonel mühendislik deneyimim var. Büyük ölçüde bilgisayar yazılımı ve matematiksel modelleme)
Üst- orta sınıf profesyonel bir ailede büyüdüm. Aslen İsveçliyiz ama ben gençken Kanada’ya göç ettik, fakat çocukluğum yurtdışında birkaç farklı ülkede; Cezayir, Almanya ve Kamerun’da geçti ve sonunda üniversite için Kanada’ya döndüm. Diğer herkes gibi ben de memnuniyetle, barış duygusuyla, anlam, amaçlarla ve diğer insanlarla, özellikle ailemle ve arkadaşlarımla iletişimde olarak dolu bir hayat yaşamak istedim (ve hala istiyorum).
Bu farklı toplumlarda yaşarken – hem çeşitli dinlerden hem de çok seküler olanlardan – ve hevesli bir okuyucu olduğum için, nihayetinde neyin “doğru” olduğu ve tam bir hayata kavuşmak için nelerin gerektiği konusunda farklı görüşlere maruz kaldım. Gözlemlediğim şey, benim (ve Batı’daki çoğu kişinin) eşi görülmemiş bir servete, teknolojiye ve bu hedeflere ulaşmak için seçme özgürlüğüne sahip olmasına rağmen, çok belirsiz durumlarda olmalarıydı. Aile ilişkilerinin önceki nesillere göre daha önemsiz ve geçici olduğunu fark ettim. Biraz daha fazlasını elde edebilirsek nihayetinde ‘o seviyeye’ varacağımızı duydum. Ama ne kadar fazlasını? Ve neyin daha fazlası? Para? Bilimsel bilgi? Teknoloji? Zevk? Statü?
Gençken bu sorular belirsiz bir huzursuzluğa yol açtı. Babam Cezayir’de gurbetçi bir danışmanlık mühendisi olduğu için, diğer zengin, ayrıcalıklı ve batı eğitimli gençlerle takıldım. Ama oradaki hayat bizi eğlendirecek sadece birkaç alternatifle oldukça basit görünüyordu. Bu yüzden arkadaşlarım ve ben anavatanımıza dönüp televizyonun, iyi yemeklerin, fırsatların, özgürlüklerin ve batı yaşamının kolaylığının tadını çıkarabileceğimiz günleri özledik. Çünkü böylece “tatmin” olacaktık. Fakat Kanada’yı veya Avrupa’yı ziyaret ettiğimde, kısa bir süre sonra huzursuzluk hissi geri geliyordu. Daha da kötüsü, bunu her zaman orada yaşayan insanlarda da fark ettim. Ellerinde ne varsa (ve çok şey vardı) her zaman daha fazlasına ihtiyaç duyuyorlardı.
Popüler bir kız arkadaşım olduğunda “onu” bulacağımı düşündüm. Ve bir süreliğine bu içimdeki boşluğu doldurmuş gibiydi, ama birkaç ay sonra huzursuzluk geri döndü. Okul bittiğinde “bulacağımı” düşündüm… o zaman ehliyet alıp araba kullanabilecektim ve arayışım sona erecekti. Artık yaşlandığım için insanların tatmin olmaları için bir bilet olarak emeklilikten bahsettiklerini duyuyorum. Öyle mi? Tüm hayatımızı birbiri ardına peşinden koşarak mı geçireceğiz, bir sonraki şeyin bizi gerçekten tatmin edeceğini düşünerek ve sonra… hayatımız sona erecek! Her şey boşunaymış gibi görünüyor!
Bu süre zarfında Batı’nın çoğunlukla laik ve hatta ateist olmasına rağmen Allah’a (Tanrı) inanmaya başladım. Bu dünyanın ve içindeki her şeyin tesadüfen ortaya çıkması çok inanılmaz görünüyordu. Ancak bu dini inanca rağmen, yukarıda anlattığım huzursuzluğumu, beni utançla dolduran şeyleri yaparak, söyleyerek veya düşünerek tatmin etmeye çalışırken içsel kargaşa yaşamaya devam ettim. Sanki başkalarının bilmediği gizli bir hayatım var gibiydi. Ama bu hayat kıskançlıkla (başkalarının sahip olduğunu istedim), sahtekarlıkla (bazen gerçeği gizliyordum), kavgayla (ailemdekilerle kolayca tartışmalara girebilirdim), cinsel ahlaksızlıkla (genellikle televizyonda izlediğim şeyler, çünkü bu internet olmadan önceydi veya okuduğum ya da zihnimde düşündüğüm şeylerdi) ve bencillikle doluydu. Hayatımın bu bölümünü pek çok kişi görmese de Allah’ın gördüğünü biliyordum ve bu beni tedirgin ediyordu. Aslında, birçok yönden O’nun varlığına inanmamak benim için daha uygun olurdu çünkü o zaman O’nun önündeki o suçluluk ve utanç duygusunu görmezden gelebilirdim. Zebur’da Davut’un sorduğu gibi, “Genç bir adam yolunu nasıl temiz tutabilir?” sorusunu soruyordum (Mezmur 119: 9). Dua, kendini nefsine hakim olma veya dini ibadetler gibi dini ayinleri daha çok denedim bu mücadeleyi gerçekten ortadan sonlandırmadılar.
Bu süre zarfında içimde ve çevremde gördüğüm bu huzursuzluk nedeniyle Süleyman’ın yazıları bende derin bir etki yarattı. Davut’un oğlu olan Süleyman, bilgeliğiyle ünlü eski bir İsrail kralıydı ve benim yaşadığım huzursuzluğu anlattığı Zebur’un bir parçası olan birkaç kitap yazdı. Şöyle yazmıştır:
Kendi kendime, “Gel, zevki tat. İyi mi, değil mi, gör” dedim. Ama gördüm ki, o da boş. Gülmeye, “Delilik”, zevke, “Ne işe yarar?” dedim. İnsanların göklerin altında geçirdiği birkaç günlük ömürleri boyunca, yapacakları iyi bir şey olup olmadığını görünceye dek, bilgeliğimin önderliğinde, bedenimi şarapla nasıl canlandırayım, akılsızlığı nasıl ele alayım diye düşündüm durdum.
Vaiz 2:1-10
Büyük işlere girdim. Kendime evler inşa ettim, bağlar diktim. Bahçeler, parklar yaptım, oralara türlü türlü meyve ağaçları diktim. Dal budak salan orman ağaçlarını sulamak için havuzlar yaptım. Kadın, erkek köleler satın aldım; evimde doğan kölelerim de vardı. Ayrıca benden önce Yeruşalim’de yaşayan herkesten çok sığıra, davara sahip oldum. Altın, gümüş biriktirdim; kralların, illerin hazinelerini topladım. Kadın, erkek şarkıcılar ve erkeklerin özlemi olan bir harem edindim. Böylece büyük üne kavuştum, benden önce Yeruşalim’de yaşayanların hepsini aştım. Bilgeliğimden de bir şey yitirmedim.Gözümün dilediği hiçbir şeyi kendimden esirgemedim.Gönlümü hiçbir zevkten alıkoymadım.Yaptığım her işten zevk aldı gönlüm.Bütün emeğimin ödülü bu oldu.
Zenginlikler, şöhret, bilgi, projeler, eşler, zevk, krallık, statü … Süleyman her şeye sahipti ve zamanındaki veya bizim zamanımızdaki insanlardan çok daha fazlasına. Onun herkesten çok tatmin olacağını düşünürdünüz. Ama şu sonuca vardı:
Yaptığım bütün işlere,
Çektiğim bütün emeklere bakınca,
Gördüm ki, hepsi boş ve rüzgarı kovalamaya kalkışmakmış.
Güneşin altında hiçbir kazanç yokmuş.
Sonra bilgelik, delilik, akılsızlık nedir diye baktım;
Çünkü kralın yerine geçecek kişi
Zaten yapılanın ötesinde ne yapabilir ki?
Işığın karanlıktan üstün olduğu gibi
Bilgeliğin de akılsızlıktan üstün olduğunu gördüm.
Bilge nereye gittiğini görür,
Ama akılsız karanlıkta yürür.
İkisinin de aynı sonu paylaştığını gördüm.
“Akılsızın başına gelen, benim de başıma gelecek”
Dedim kendi kendime, “Öyleyse kazancım ne bilgelikten?”
“Bu da boş” dedim içimden.
Çünkü akılsız gibi, bilge de uzun süre anılmaz,
Gelecekte ikisi de unutulur.
Nitekim bilge de akılsız gibi ölür!
Böylece hayattan nefret ettim.
Çünkü güneşin altında yapılan iş çetindi bence.
Her şey boş ve rüzgarı kovalamaya kalkışmakmış.
Güneşin altında harcadığım bütün emekten nefret ettim. Çünkü her şeyi benden sonra gelecek olana bırakmak zorundayım. Kim bilir, bilge mi olacak, akılsız mı? Güneşin altında bilgeliğimi kullanarak harcadığım bütün emek üzerinde saltanat sürecek. Bu da boş. Bu yüzden güneşin altında harcadığım onca emeğe üzülmeye başladım. Çünkü biri bilgelik, bilgi ve beceriyle çalışır, sonunda her şeyini hiç emek vermemiş başka birine bırakmak zorunda kalır. Bu da boş ve büyük bir hüsrandır. Çünkü ne kazancı var adamın, güneşin altında harcadığı bunca emekten, bunca kafa yormaktan? Günler boyunca çektiği zahmet acı ve dert doğurur. Gece bile içi rahat etmez. Bu da boş.
Vaiz 2:11-23
Tüm bu sorunların yanı sıra hayatın başka bir yönünden de rahatsız oldum. Bu Süleyman’ı da rahatsız etmişti.
Çünkü insanların başına gelen hayvanların da başına geliyor. Aynı sonu paylaşıyorlar. Biri nasıl ölüyorsa, öbürü de öyle ölüyor. Hepsi aynı soluğu taşıyor. İnsanın hayvandan üstünlüğü yoktur. Çünkü her şey boş. İkisi de aynı yere gidiyor; topraktan gelmiş, toprağa dönüyor. Kim biliyor insan ruhunun yukarıya çıktığını, hayvan ruhunun aşağıya, yeraltına indiğini?
Vaiz 3:19-21
Herkesin başına aynı şey geliyor. Doğrunun, iyinin, kötünün, temizin, kirlinin, kurban sunanla sunmayanın başına gelen şey aynı.
İyi insana ne oluyorsa, günahlıya da oluyor;
Ant içene ne oluyorsa, ant içmekten korkana da aynısı oluyor.
Güneşin altında yapılan işlerin tümünün kötü yanı şu ki, herkesin başına aynı şey geliyor. Üstelik insanların içi kötülük doludur, yaşadıkları sürece içlerinde delilik vardır. Ardından ölüp gidiyorlar. Yaşayanlar arasındaki herkes için umut vardır. Evet, sağ köpek ölü aslandan iyidir!
Çünkü yaşayanlar öleceğini biliyor,
Ama ölüler hiçbir şey bilmiyor.
Onlar için artık ödül yoktur,
Anıları bile unutulmuştur.
Vaiz 9:2-5
Dindar bir ailede büyüdüm ve de dindar bir ülke olan Cezayir’de yaşıyordum. Cevap din olabilir miydi? Ancak dinin genellikle yüzeysel olduğunu ve yalnızca dış ibadetlerden ibaret olduğunu ama yüreğimize dokunmadığını keşfettim. Tanrı nezdinde yeterince ‘erdem’ kazanmak için dua ve kiliseye (veya camiye) gitmek gibi kaç tane dini ayin yapılması gerekir? Dini ahlaki bir hayat yaşamaya çalışmak çok yorucuydu, kim sürekli günahtan kaçınma gücüne sahipti? Ne kadar kaçınmam gerekiyordu? Tanrı benden gerçekten ne bekliyordu? Dini yükümlülükler külfetli olabilir.
Eğer gerçekten Tanrı sorumluysa, neden bu kadar kötü bir iş yapıyor? diye kendime sordum. Dünyada yaşanan adaletsizlik, yolsuzluk ve zulmü görmek için çok fazla etrafa bakmaz gerekmez. Süleyman’ın 3000 yıl önce farkına vardığından, bu sadece son zamanlarda yaşanan bir olay değil. Söyle demiştir:
Vaiz 3:16; 4:1-3
Süleyman için, bizim için de açıkça görüldüğü gibi; “güneşin altındaki” yaşam, baskı, adaletsizlik ve kötülükle işaretlenmiştir. Bu neden böyle? Herhangi bir çözüm var mı? Ve sonra hayat ölümle biter. Ölüm tamamen nihaidir ve hayatlarımıza mutlak hakimdir. Süleyman’ın yazdığı gibi, iyi ya da kötü, dindar ya da değil, tüm insanların kaderidir. Ölümle yakından bağlantılı olan sonsuzluk sorunuydu. Cennete mi giderim yoksa (daha endişe veren) ebedi yargı yerine mi yani Cehennem?
Hayatta kalıcı bir doyum sağlama sorunları, dini ibadetlerin yükü, tüm insanlık tarihini rahatsız eden baskı ve adaletsizlik, ayrıca ölümün kesinliği ve sonrasında olacakların kavranması düşünceleri içimde köpürdü. Lisedeyken sevdiğimiz yüz edebiyat parçasını (şiirler, şarkılar, kısa öyküler vb.) derleme ödevi verilmişti. Okulda yaptığım en ödüllendirici projelerden biriydi. Koleksiyonumun çoğu bu sorunlardan biriyle ilgiliydi. Aynı sorunlarla boğuşan birçok kişiyi “tanışıp” onları dinlememi sağladı. Ve her tür çağdan, eğitim geçmişinden, yaşam tarzı felsefelerinden ve türlerinden olanlarla tanıştım.
Ayrıca İncil’de İsa’nın bazı sözlerine de yer verdim. İsa’nın seküler edebiyata kıyasla öğretileri şöyle:
“… Bense insanlar yaşama, bol yaşama sahip olsunlar diye geldim.”
Yuhanna 10:10
Bana öyle geldi ki, belki, burada Süleyman’ın, bu yazarların ve benim sorduğumuz bu sorulara gerçekten de bir cevap vardı. Ne de olsa, İncil (o zamana kadar az çok anlamsız dini bir kelime idi) kelimenin tam anlamıyla ‘iyi haber’ anlamına geliyordu. İncil gerçekten iyi bir haber miydi? Güvenilir miydi yoksa bozuk muydu? Bu sorular içimde büyüdü.
O yılın ilerleyen zamanlarında bazı arkadaşlarımla İsviçre’de bir kayak gezisine çıktık. Kayak yapmakla ve gençlik enerjisiyle geçen harika bir günün ardından, akşamları barlara giderdik. Bu barlarda dans eder, kızlarla tanışır ve gecenin geç saatlerine kadar eğlenirdik.
İsviçre’deki kayak merkezleri dağların tepesinde konumlandırılmıştır. Gece geç saatte odama gitmek için dans salonlarından birinden çıktığımı çok net hatırlıyorum. Ama nedense durdum ve yıldızlara baktım. Çok karanlık olduğu için (insan yapımı çok az “ışık kirliliğinin” olduğu bir dağdaydım) tüm yıldızların ihtişamını ve görkemini görebildim. Aslında nefesim kesilmişti ve tek yapabildiğim orada durup huşu içinde onlara bakmaktı. Aklıma Zebur’dan bir ayet geldi, “Gökler Tanrı’nın görkemini ilan eder…”
Mezmur 19: 1
In gazing at the majesty of the starry universe in the very dark night it was like I could in a very small way see the majesty of Allah. And in the quietness of that moment I knew that I had a choice. I could submit to Him or I could continue in the way I was going, having some form of godliness but denying its power on all my life. So I fell on my knees and bowed my head to the ground in the stillness of that black night and prayed to the effect, “You are Lord. I submit to you. There is so much I do not understand. Please lead me in your Straight Path”. I stayed with my head bowed to the ground in submission admitting that I had sins in my life and asking for guidance. No other human was with me in these minutes. It was only me and Allah with the star-filled background around 2 AM outside a ski resort in Switzerland. It was an encounter I will never forget and even in trying to recount it words fall short.
Çok karanlık olan bu gecede yıldızlı evrenin ihtişamına bakarken, Allah’ın ihtişamının çok küçük bir parçasını görebiliyor gibiydim. Ve o anın sessizliğinde bir seçeneğim olduğunu biliyordum. Ya O’na boyun eğebilirdim ya da bir çeşit tanrısallığa sahip olmakla birlikte, tüm yaşamım üzerindeki gücünü inkar ederek devam edebilirdim. Bu yüzden dizlerimin üzerine çöktüm ve o kara gecenin dinginliğinde başımı yere eğdim ve sonuç için dua ettim, “Sen Efendimsin. Sana boyun eğiyorum. Anlamadığım çok şey var. Lütfen beni Düz Yolda yönlendir”. Hayatımda günahlarım olduğunu kabul ederek ve rehberlik isteyerek başımı yere eğmiş vaziyette kaldım. Bu dakikalarda yanımda başka kimse yoktu. İsviçre’deki bir kayak merkezinin dışında gece saat 2 civarında yıldızlarla dolu bir arka plana sahip olan sadece Allah ve ben vardık. Asla unutamayacağım bir karşılaşmaydı ve anlatmaya çalışırken bile kelimeler yetersiz kalıyor.
Bu, yolculuğumda önemli bir adımdı. Bazı cevaplar almak istediğim bir noktadayken O’nun seçimine boyun eğdim. Sonra araştırdıkça ve öğrendiklerime itaat ettikçe cevaplar bana gelmeye başladı. Bu web sitesinde bulunanların çoğu, o geceden beri öğrendiklerimdir. Kişi bu tür bir yolculuğa başladığında asla tam olarak o noktaya gelmeyeceğine dair çok gerçek bir his vardır, ancak İncil’in hayatımda sorduğum bu konulara cevaplar verdiğini öğrendim ve deneyimledim. Esas amacı aslında tam bir yaşam, ölüm, sonsuzluk, özgürlük ve aile ilişkilerimizde sevgi, utanç, suçluluk, korku ve affetme gibi pratik endişeler gibi konulara yöneliktir. İncil’in iddiası, hayatlarımızı üzerine inşa edebileceğimiz bir temel olduğu yönündedir. İncil’in verdiği cevaplardan hoşlanmayabilir veya onları tam olarak anlayabilirsiniz, ancak bu mesaj İsa Mesih’in şahsında ve Allah’tan geldiğine göre, bundan habersiz kalmak aptallık olur.
İncil’i düşünmek için zaman ayırırsanız, aynı şeyi bulabilirsiniz.
Selamınaleyküm. Bu site, Müjde olarak da bilinen İncil hakkındadır. İncil kelimenin tam anlamıyla ‘İyi Haber’ anlamına gelir ve bu Haber kesinlikle hayatınızı zaten etkilemiş olan bir mesajdır. Roma İmparatorluğu’nun zirvesinde bu İyi Haber, Avrupa, Orta Doğu, Asya ve Afrika dünyasında devrim yaratmıştır. Bu Haber, o günün dünyasını o kadar değiştirmiştir ki, bilsek de bilmesek de, bugün bile hayatımız bu Haberden radikal bir şekilde etkilenmiştir. İncil, kitapların, boşluklarla ayrılmış sözcüklerin, noktalama işaretlerinin, büyük ve küçük harflerin yaratılmasına, üniversitelerin, hastanelerin ve hatta yetimhanelerin ilk kez iyi haberin toplumu nasıl etkilemesi gerektiğini anlayan insanlar tarafından kurulmasına yol açmıştır. Bu İyi Haber, İncil’in etkisi onu barışçıl yollarla değiştirene kadar, günümüzdeki diktatörlerle aynı demir yumruk ve yozlaşma ile hüküm süren Roma İmparatorlarının kanlı ellerinde tutulan tüm dünya toplumunun özgürleşmesine yol açmıştır.
Hz. Muhammed (SAV) Kuran’ı indirdiğinde, İncil’den tam bir saygıyla söz etmiştir Bu sitedeki çeşitli makalelerde göreceğimiz gibi, kendisi ve arkadaşları daha önceki Kitaplara (Tevrat, Zebur ve İncil) şerefle atıfta bulundular. Ve eğer Hz. Muhammed (SAV) örneğine uyulacaksa, aynı zamanda bu aynı Kitaplara da aşina olunması gerekmez mi?
Bugün işler değişmiştir. İncil (veya Müjde) kelimesi genellikle aklımıza iyi haberler getirmez. Birçoğu bunu Hristiyanlıkla veya Batı ile ilişkilendirir. Ve bu doğru değildir , Allah’a (Tanrı) inanan herkes içindir ve Batı’dan değil Ortadoğu’dan doğmuştur.
İnsanlar İncil’e karşı değillerdir, ama mantıklı bulmazlar. Günümüzde, İncil’in daha sonraki vahiy ile değiştirilip değiştirilmediğini merak ediyoruz. Diğer zamanlarda onun bozulup bozulmadığını merak ederiz. Meşgul hayatlarımızda, bu İyi Haberin neyle ilgili olduğunu tam olarak düşünecek vaktimiz olmadı. Dolayısıyla Kitapları (İncil dahil) inceleme fırsatı Yahudiler, Müslümanlar ve hatta Hristiyanların çoğu tarafından kaçırılıyor.
İşte bu yüzden bu siteyi bir araya getirdik – bize, belki de ilk defa, İncil’in mesajının neden ‘İyi Haber’ olduğunu anlama fırsatı vermek için… Bu site aynı zamanda hepimizin İncil hakkında sahip olduğu soruları düşünme fırsatı verecek. Eğer buraya ilk gelişiniz ise, İncil’in benim için nasıl etkili hale geldiğine dair hikayemi paylaştığım Hakkımda kısmı ile başlayabilirsiniz. İnşallah göz atarsınız, değerlendirmek için zaman ayırır ve İncil’in Müjdesini düşünerek maceraya atılırsınız.
Bu site İncil – Müjde hakkındadır. Fakat Hristiyanlık hakkında DEĞİLDİR. Bu ayrım önemlidir.
Hakkımda kısmında anlattığım gibi hayatımı değiştiren ve ilgimi çeken şey, Peygamberlerin açıkladığı İncil olmuştur. Hristiyanlık beni hiçbir zaman aynı şekilde etkilemedi ve bu nedenle hiçbir zaman İncil’in yaptığı gibi ilgimi arttırmadı. Sadece bana dokunan şeyler hakkında yazabildiğim için, bu siteyi yalnızca Peygamberlerin açıkladığı İncil (ve Tevrat ve Zebur – Kutsal Kitap’ın kitapları) ile sınırlıyorum. Hristiyanlığı tartışan, bazıları iyi ve diğerleri o kadar da iyi olmayan birçok web sitesi vardır ve eğer bu sizin özel ilgi alanınıza giriyorsa, Google’da “Hristiyanlık” kelimesini aratmayı ve bu bağlantıları takip etmenizi öneriyorum.
Öyleyse ikisi arasındaki fark nedir? Bunu Arap olmakla Müslüman olmak arasındaki ayrıma benzer düşünebilirsiniz. Batılıların çoğu bu ikisinin aynı olduğunu düşünür, yani tüm Araplar Müslüman ve tüm Müslümanlar Arap’tır gibi. Elbette ikisi arasında muazzam bir örtüşme ve etki vardır. Arap kültürü ve gelenekleri, İslam’dan büyük ölçüde etkilenmiştir ve Hz. Muhammed (SAV) ve arkadaşları Arap olduklarından, Arap aleminin İslam’ı doğurduğu ve beslediği de doğrudur. Bu yüzden Kur’an çoğunlukla Arapça okunur ve anlaşılır. Ancak Arap olmayan pek çok Müslüman ve Müslüman olmayan pek çok Arap vardır. Birbirleri üzerinde örtüşme ve etki olduğu doğrudur ama bunlar aynı değildir.
Yani İncil ve Hristiyanlık için de geçerlidir. Hristiyanlıkta İncil’in parçası olmayan pek çok şey, inanç ve uygulama vardır. Örneğin, iyi bilinen Paskalya ve Noel kutlamaları vardır. Muhtemelen Hristiyanlığın en çok bilinen temsilleridirler. Bu bayramlar, İncil’deki ana peygamber olan Hz. İsa Mesih’in A.S. doğumunun ve vefatının anısına yapılır. Ancak İncil’in mesajının veya Kutsal Kitap kitaplarının hiçbir yerinde, bu kutlamalarla ilgili herhangi bir referans veya emir (veya herhangi bir şey) bulamayız. Bu özel günleri kutlamaktan zevk alıyorum ama aynı zamanda İncil’e ilgi duymayan birçok arkadaşım da bu günleri kutlamaktan zevk alıyor. Aslında, farklı Hristiyan mezheplerinin bu özel günleri kutladıkları yılın farklı günleri vardır. Başka bir örnek olarak İncil, İsa Mesih’in (A.S.) öğrencilerini “Esenlik sizinle olsun” (yani Selamınaleyküm) ile karşıladığını kaydeder, ancak bugün Hristiyanlar bu selamlamayı kullanmaz.
Haftanın o ilk günü akşam olunca, öğrencilerin Yahudi yetkililerden korkusu nedeniyle bulundukları yerin kapıları kapalıyken İsa geldi, ortalarında durup, “Size esenlik olsun!” dedi.
Yuhanna 20:19
İster kutlamalarda, kiliselerde, imgelerde (kiliselerdeki heykeller gibi) olsun, Hristiyanlığın bir parçası haline gelen İncil’in ortaya çıkmasından sonra gelişen pek çok iyi ve kötü vardır.
İkisi arasında örtüşme olsa da aynı değillerdir. Aslında, tüm İncil’de ‘Hristiyan’ kelimesi sadece üç kez geçmektedir ve ilk kez ortaya çıktığı zaman, o günün putperestlerinin bu kelimeyi İsa Mesih’in ‘öğrencileri’ için bir isim olarak icat ettiklerini gösterir.
Sonra Barnaba, Saul’u aramak için Tarsus’a gitti. Onu bulunca da Antakya’ya getirdi. Böylece Barnaba’yla Saul bir yıl boyunca oradaki inanlılar topluluğuyla bir araya gelerek büyük bir kitleyi eğittiler. Öğrencilere ilk kez Antakya’da Mesihçiler adı verildi.
Elçilerin İşleri 11:25-26
Antakya halkı o dönemde birçok tanrıya taptığı için İsa’nın öğrencileri İsa’nın öğretisini takip ettiklerinden bu insanlar tarafından “Hristiyan” olarak adlandırıldılar. İncil’i tanımlamak için yaygın olarak kullanılan Tevrat, Zebur ve İncil’deki (Kutsal Kitap) terimler ve kavramlar “Yol” ve “Doğru Yol” dur; ve İncil’i takip edenlere “İnananlar”, “Öğrenciler”, “Yolun Takipçileri”, “Tanrı’nın doğruluğuna teslim olanlar” denir.
Herkesin İncil’i anlama fırsatına sahip olması gerektiğine inanıyorum. İncil ve İslam arasında o kadar çok ortak tarih ve temel vardır ki, çoğu anlaşmazlık öncelikle yanlış anlamalardan kaynaklanır. Bu yüzden arkadaşlarım ve ben bu web sitesini başlattık. İnşallah Allah, inananların Peygamberlerin söylediği her şeyi daha iyi anlamalarına yardımcı olacaktır. İsa Mesih’in (A.S.) uzun zaman önce Düz Yolun gücü hakkında öğrettiği gibi, hayatları sessiz ama önemli şekilde değiştirmeye devam edecektir.
İncil’in Hz. İsa Mesih (A.S.) tarafından getirildiğini ve Allah’tan korkanların peygamberlerin söylediklerini anlaması gerektiğini bildiğimiz için, Hristiyanlık tartışmalarını başka yerlere ve diğer insanlara bırakıyoruz. İncil, Hristiyanlığın zorlukları olmadan anlaşılmayı hak ediyor. Sanırım, benim fark ettiğim gibi, sadece bu temelde yeterince ilginç ve zorlayıcı olacağını göreceksiniz.